یک پروتزیست و یا یک دندانپزشک بایستی با حرکات فک تحتانی به خوبی آشنا باشد. برای مثال جهت انجام یک فانکشن خوب در تمامی حرکات فک پایین نباید هیچ‌گونه اینترفرنسی داشته باشیم.
شناخت این حرکات باعث می‌شود که در لابراتوار بسیاری از این اینترفرنس‌ها رفع شوند. البته این تنها یک مثال از زاویه دید کاربردی و لازم جهت شناخت حرکات فک تحتانی است.
در این قسمت از آموزش آناتومی و مورفولوژی دندان می‌پردازیم به برآمدگی و فرورفتگی دندان های قدامی.
روی هر یک از سطوح دندانها مجموعه‌ای از انحناها به‌صورت برآمدگی و فرورفتگی مشاهده می‌شود که باعث پدید آمدن ویژگی‌ها و مشخصات ظاهری هر دندان می‌گردد.
در این مقاله این انحناها را روی دندان سانترال به عنوان یکی از دندان های قدامی بررسی می‌کنیم و هر یک را برای شما دوستان عزیز توضیح می‌دهیم.
لوب‌ها نواحی برآمده و برجسته‌ای هستند که به صورت عمودی از بالا تا پایین سطح لبیال دندان های قدامی یعنی از لبه انسیزال به سمت لثه کشیده شده‌اند.
دندان های قدامی شامل ۳ لوب می‌باشد که جزء اولین قسمت‌هایی از دندان هستند که در مراحل تکاملی دندان شکل می‌گیرند و عملاً شکل نهایی دندان با رشد و بزرگ شدن همزمان این ۳ لوب تکمیل می‌شود.
در زمانی که ۳ عدد لوب بر روی دندانها در حال شکل گیری هستند، فرورفتگی‌های بسیار ظریف و کم عمقی در بین این لوب‌ها و بر روی سطح لبیال تشکیل می‌شود.
این فرورفتگی‌ها که در واقع حاصل رشد و بزرگ شدن ۳ عدد لوب می‌باشد را شیارهای تکاملی می‌نامند.
سینگولوم تحدبی برجسته و بزرگ بر روی سطح لینگوال دندان های قدامی بوده و در مجاورت لثه قرار می‌گیرد.
مارجینال ریج ها سطوح و نواحی برجسته‌ای هستند که کناره‌های مزیال و دیستال سطح لینگوال را تشکیل میدهند.
لینگوال فوسا یا تقعر لینگوالی عبارت است از: فرورفتگی بزرگ در سطح لینگوال دندانها. در واقع مارجینال ریج‌ها، حاشیه‌های چپ و راست لینگوال فوسا را تشکیل میدهند.
حاشیه به سمت لثه لینگوال را سینگولوم تشکیل می‌دهد و لبه انسیزالی، حاشیه بالایی لینگوال فوسا (lingual fossa) را تشکیل می‌دهد.
لبه انسیزالی (incisal edge) همان سطح جونده دندان های قدامی است.
دندان های قدامی شامل 6 دندان جلویی هر فک می‌شود. پس با این حساب، 3 دندان در سمت چپ و 3 دندان در سمت راست قرار می‌گیرد. از سوی دیگر دندان های قُدامی از لحاظ ریخت شناسی (آناتومی) به 2 گروه تقسیم می‌شوند. گروه اول شامل دندانهای پیشین (انسیزورها، Incisors) و گروه دوم، دندانهای نیش (کانین‌ها، Canines).
گروه اول از دندان های قدامی: انسیزورها (Incisors)
انسیزور ها شامل ۴ دندان قدامی هر فک می‌شوند. دندانهای انسیزور دندان‌هایی جهت گاز گرفتن و بریدن غذا هستند. از این 4 دندان، 2 دندان سانترال انسیزور (Central Incisors ) و 2 دندان لَترال انسیزور (Lateral Incisors) نامیده می‌شوند.
سانترال انسیزورها (Central Incisors)
سانترال انسیزورها دو دندانی هستند که دقیقاً در ۲ طرف خط میدلاین قرار گرفته‌اند و عملاً جلوترین دندانهای هر فک می‌باشند. بدین ترتیب هر فک، یک سانترال انسیزور در سمت راست و یک سانترال انسیزور در سمت چپ دارد.
لَترال انسیزورها (Lateral Incisors)
دندانهای لَترال انسیزور، دندانهای مجاور به سانترال انسیزورها هستند. به این ترتیب دومین دندان از خط میدلاین در سمت چپ و یا راست، دندانهای لَترال انسیزور می‌باشند.
گروه دوم از دندان های قدامی: کانین‌ها (Canines)
کانین‌ها دندانهای مجاور به لَترال انسیزورها هستند. پس می‌توانیم بگوییم سومین دندان از خط وسط در سمت چپ و یا راست، کانین‌ها (دندان های نیش) می‌باشند. کانین‌ها را با نام کاسپیدها (Cuspids) نیز می‌شناسیم، که می‌توان از هر یک از این دو واژه به جای دیگری استفاده کرد. کاسپیدها یا همان کانین‌ها دندان‌هایی هستند که جهت پاره کردن غذا استفاده می‌شوند.
برگرفته شده از مقاله کامل برآمدگی و فرورفتگی دندان های قدامی مجموعه لابراتوار دندانسازی | های دنت
منبع: لابراتوار دندانسازی | های دنتv
فضای استخوانی ایده آل برای کاشت ایمپلنت ۸ میلی‌متر عرض مزیودیستال، ۶ میلی‌متر عرض باکولینگوالی و ۱۴ میلی‌متر ارتفاع است.
سایز مناسب بهترین ایمپلنت عرض ۴ میلی‌متر و طول ۱۲ میلی‌متر است.
باید در نظر گرفت در کاشت ایمپلنت حداقل ۱ میلی‌متر استخوان باید در اطراف آن باشد. هرچه اطراف ایمپلنت استخوان ضخیم‌تری باشد ماندگاری ایمپلنت بیشتر خواهد بود.
در حقیقت این سایز ایمپلنت گفته شده جهت جایگزینی دندان مولر اول هست و چون بیشترین فشار توسط مولر اول تحمل می‌شود بنابراین می‌تواند جایگزین مناسبی جهت همه دندانها محسوب شود.
لغات و اصطلاحات دندانسازی و پروتزهای دندانی در دو بخش کلینیکی و لابراتواری دنبال می‌شود که در این مقاله سعی داریم به آنها بپردازیم.
بازسازی مثبت از فرم آماده سازی شده دندان.
معمولاً جزء متحرک مدل ریخته شده می باشد.
در گذشته افراد بی دندان مجبور به استفاده از دندان مصنوعی برای ناحیه بی دندانی خود بودند اما امروزه ایمپلنت دندان یکی از بهترین روش‌های جایگزینی دندانهای از دست رفته است که به خاطر دوام بالا و طبیعی بودن بسیار رایج شده است.
در این مقاله سعی داریم تا به تفصیل در مورد مراحل ساخت ایمپلنت‌ها در کارخانه صحبت کنیم.
در ساخت ایمپلنت‌ها از شمش‌های کوچک تیتانیوم استفاده می‌شود. فلز تیتانیوم از فلزات non_Precious محسوب می‌شود.
این تفکر اشتباه بین افراد وجود دارد که چون همه ایمپلنت‌ها از یک جنس هستند، از نطر کیفیت هم تفاوت چندانی ندارند. در صورتی که به علت رشد علم ساخت ایمپلنت، ایمپلنت‌های جدیدتر مزیت‌های بیشتری دارند که می‌توانند جراحی را هم ساده‌تر کنند.
به علت متعدد بودن مراحل ساخت ایمپلنت در کارخانه هزینه تمام شده آن بالا می‌رود و از طرفی دیگر بعضی از این مراحل دست ساز بوده و هنوز مکانیزه نشده‌اند.
کمپانی‌هایی که طراحان مهندسی ساخت ایمپلنت‌های جدید هستند هزینه‌های سنگینی برای تحقیق و طراحی می‌پردازند. بنابراین مدل‌های جدیدتر ایمپلنت هزینه‌های بالاتری دارند.
ابتدا باید فلز تیتانیوم توسط حرارت دیدن به گرید مورد نظر رسیده باشد و یا آلیاژ آن تهیه شود. بعد از آن مفتول‌هایی با قطرهای لازم ساخته می‌شود. این قطرها به تناسب قطر ایمپلنت‌هایی است که باید تولید شود. این همان شمش‌های کوچک تیتانیومی است که ابتدای مقاله گفته شد.
مفتول تیتانیوم به ماشین CNC وصل شده و سطح داخلی و خارجی آن طبق نقشه مهندسی شده تراشیده می‌شود. هر چه گرید تیتانیوم سخت‌تر باشد میزان فرسودگی فرزهای الماسی دستگاه CNC بیشتر خواهد بود و در نتیجه فرزها باید زودتر تعویض شوند.
عدم تعویض فرزهای ماشین تراش CNC باعث می‌شود رزوه‌های ایمپلنت چه در داخل و چه در خارج از آن دقت لازم را نداشته باشد و بنابراین هزینه تولید ایمپلنت با آلیاژ تیتانیوم بالاتر از گریدهای پایین‌تر است.
در این مرحله ایمپلنت‌ها شسته می‌شوند تا روغنی که برای خنک کردن فرز استفاده شده از روی ایمپلنت ها پاک شوند.
حالا باید ایمپلنت‌ها سندبلاست شوند. برای این کار از اکسید آلومینیوم یا ذرات هیدروکسی آپاتیت و یا گویچه‌های تیتانیوم استفاده می‌شود. برای کیفیت بهتر پودر مصرف شده از یک سو وارد مخزن سندبلاست شده و توسط ساکشن بعد از عملیات از سوی دیگر خارج می‌شود و هرگز نباید این پودر ریسایکل شود.
کمپانی‌هایی که این کار را انجام نمی‌دهند حتماً تأثیر منفی آن را در کیفیت سندبلاست می‌بینند. برای عملیات بهتر این کار توسط ربات‌ها انجام می‌شود تا سطح ایمپلنت یکنواخت و موُثرتر سندبلاست شوند.
بعد از عمل سندبلاستینگ تیتانیوم برای اسیدشویی ارسال می‌شود. در اینجا برای اینکه داخل فیکسچر آسیب نبیند باید سطح داخلی آن توسط تفلون پوشانده شود. انجام این مرحله مستلزم صرف وقت و هزینه زیاد می‌باشد. پس از اسید شویی ایمپلنت‌ها دو بار شسته می‌شوند و برای بسته بندی ارسال می‌شوند.
بسته بندی و شماره سریال گذاری هم از مراحل پرهزینه ساخت محسوب می‌شود و این کار در اطاق تمیز انجام می‌شود
پس از بسته بندی اولیه ایمپلنت و شماره سریال گذاری وارد آخرین مرحله تولید می‌شوند و برای استریل کردن با اشعه گاما ارسال می‌شوند.
سندبلاست و اسید شور شدن ایمپلنت‌ها باعث می‌شود تا سطح جانبی آن بزرگ‌تر شود. این عمل تا ۴۰۰ برابر سطح جانبی ایمپلنت را بزرگ‌تر می‌کند و بنابراین تماس ایمپلنت و استخوان ۴۰۰ برابر بیشتر می‌شود.
تشکیل استخوان در خلل و فرج ایمپلنت باعث می‌شود که ایمپلنت به استخوان جوش بخورد.
به این پدیده استواینتگریشن گفته می‌شود. درست مثل چسبیدن کامپوزیت به مینای دندان.
در استواینتگریشن پیوند شیمیایی بین استخوان و تیتانیوم وجود ندارد و اتصال فقط فیزیکی می‌باشد. این درگیری به اندازه‌ای زیاد است که تیتانیوم به استخوان کاملاً جوش خورده به نظر می‌رسد. طوری که بعد از زمان استواینتگریشن حدود ۴۰۰ نیوتن نیرو لازم است تا ایمپلنت از استخوان جدا شود.
روش SLA یک روش قدیمی برای سندبلاست کردن ایمپلنت است که امروزه هم همین روش انجام می‌شود. حرف S برای SAND BLAST حرف L برای LARGE GRIT به معنای دانه‌های درشت سندبلاست و حرف A برای واژه ACID WASH به کار رفته است.
به طور مختصر یعنی اینکه پس از تراشیده شدن ایمپلنت در ماشین CNC باید سندبلاست شود و سپس با اسید شستشو شود تا خلل و فرج ایجاد و موادی که روی ایمپلنت مانده شسته شوند.
واژه RBM برگرفته از RESORBABLE BLAST MEDIA به معنای اینکه عمل سندبلاست در محیطی گرم و تحت فشار انجام می‌شود. این امر باعث شدت کار می‌شود و همین‌طور باعث می‌شود بقایای کمتری از ماده سندبلاست قابل جذب، بر روی ایمپلنت بجا بماند و اگر بقایای ماده روی ایمپلنت بماند قابل تجزیه باشد. در RBM اسید شوری وجود ندارد.
بهترین سطح برای ایمپلنت SLA است.
همچنین ممکن است از لیزر برای خشن کردن سطح ایمپلنت استفاده شود، که در این صورت از واژه‌هایی مثل LASER LOCK یا LASER Print استفاده می‌شود.
سعی کردیم که تمام مراحل ساخت را در این مقاله به خوبی توضیح دهیم.
امیدواریم که این محتوای تخصصی مفید واقع شده باشد.
برگرفته شده از مقاله کامل مراحل ساخت ایمپلنت در کارخانه مجموعه لابراتوار دندانسازی | های دنت
منبع: لابراتوار دندانسازی | های دنت
کاشت ایمپلنت دندان یکی از بهترین روش جایگزینی دندانهای از دست رفته می‌باشد به این دلیل که با کاشت ایمپلنت و قرار گرفتن پایه فیکسچر ایمپلنت درون استخوان فک، این پایه مانند ریشه دندان عمل می‌کند و دیگر آسیبی به دندان های مجاور شما نمی‌رسد. مانند دندان طبیعی عمل می‌کند و از نطر زیبایی رضایت بیمار را جلب می‌کند.
همچنین طول عمر ایمپلنت بسیار طولانی است و حتی در صورت انجام مراقبت‌های مناسب می‌تواند مادام العمر برای بیمار کار کند. به همین علت ارزش هزینه بیشتر به نسبت دندان مصنوعی را دارد.
ایمپلنت‌ها از اجزای مختلفی تشکیل شده‌اند. اجزا کلینیکی و لابراتواری ایمپلنت از دست مواردی است که دندانپزشک و لابراتوار باید به آن شناخت کافی داشته باشند.
هرچند که این اجزا در دو نوع پروتز ایمپلنت از نظر سمان شونده یا نوع پیچ شونده با یکدیگر تفاوت‌هایی جزئی دارند.
حال سعی می‌کنیم این اجزا را با تصویری مناسب برای شما دوستان عزیز توضیح دهیم:
قطعه‌ای است از جنس تیتانیوم که توسط دندانپزشک پریودنتیست یا دندانپزشک جراح فک و صورت با عمل جراحی داخل فک بیمار قرار می‌گیرد که در نهایت با استخوان فک بیمار جوش خورده و با استخوان یکی می‌شود که اصطلاحاً به آن استئواینتگریشن می‌گویند.
حکم ریشه دندان را دارد و پروتز ایمپلنت که توسط تکنسین پروتزهای دندانی ساخته می‌شود، روی آن سوار می‌شود.
دندانپزشک از ایمپرشن کوپینگ برای قالب گیری از ایمپلنت در دهان بیمار استفاده می‌کند.
در سیستم‌های مختلف اشکال گوناگون دارد و دندانپزشک بعد از باز کردن هیلینگ کپ آنها را روی فیکسچر محکم می‌بندد و قالب گیری صورت می‌گیرد.
ایمپرشن کوپینگ در دو نوع متفاوت، TRANSFER IMPRESSION COPING و PICK UP IMPRESSION COPING عرضه می‌گردد که در اصطلاح عامیانه آن، قالب گیری بسته و قالب گیری باز می‌باشد
یکی از اجزا کلینیکی و لابراتواری ایمپلنت آنالوگ است که پس از قالب گیری به ایمپرشن کوپینگ پیچ می‌شود تا نقش فیکسچر را روی قالب اصلی ایفا کند.
در هنگام قالب ریزی گچ اطراف آن را احاطه می‌کند تا دقیقاً وضعیت دهان بیمار را روی قالب اصلی داشته باشیم.
قطعه ایست که بعد از جراحی روی فیکسچر بسته می‌شود تا:
جسم خارجی داخل ایمپلنت نفوذ نکند، همچنین به تدریج لثه با اطراف ایمپلنت فرم بگیرد.
کاور اسکرو پیچ کوچکی است که پس از قرارگیری فیکسچر در استخوان فک، به سرعت روی فیکسچر قرار می‌گیرد تا کاملاً سطح داخلی فیکسچر را بپوشاند.
کاور اسکرو تا زمان مرحله دوم جراحی (بسته شدن هیلینگ به روی فیکسچر) باقی می‌ماند.
نقش کاور اسکرو جلوگیری از ورود آلودگی، باکتری‌ها، خون و بافت لثه به داخل فیکسچر است.
نقش اساسی اباتمنت‌ها در ساخت سوپراستراکچر یا پروتزهای ایمپلنت می‌باشد که در سیستم‌های مختلف با اشکال گوناگونی وجود دارد از جمله موارد زیر:
Cemented , Ball , Locator , Temporary , UCLA , Solid , Multi-unit Angled و …
امروزه در اکثر سیستم‌های ایمپلنت، اباتمنت‌های زاویه دار از ۵ تا ۲۵ درجه وجود دارد و در مواردی که جراح نتوانسته باشد ایمپلنت را عمود در استخوان بیمار قرار دهد از آنها استفاده می‌شود.
البته ساخت اباتمنت‌های سفارشی می توانند این مشکل را کاملاً رفع کنند. این اباتمنت‌ها توسط لابراتوار دندانسازی طراحی و ساخته می‌شود.
به پروتزهای ایمپلنت که در لابراتوار توسط تکنسین دندانساز طراحی و ساخته می‌شود و روی اباتمنت‌ها قرار می‌گیرد، سوپر استراکچر گفته می‌شود.
رعایت اصول طراحی در موارد پیچ شونده و سمان شونده در بریج ایمپلنت‌ها بسیار حائز اهمیت است. در حقیقت سوپر استراکچر دارای یک سازه اصلی است که روی آن اقدامات پرسلن گذاری انجام می‌شود.
سعی کردیم همه اجزا کلینیکی و لابراتواری ایمپلنت را با تصویر به خوبی معرفی کنیم.
لازم به ذکر است که روی ایمپلنت روکش‌های مختلفی می‌تواند قرار بگیرد که در مقاله بهترین روکش ایمپلنت به بررسی آن پرداخته‌ایم.
امیدواریم که این مقالع برای شما مفید واقع شده باشد.
برگرفته شده از مقاله کامل اجزا کلینیکی و لابراتواری ایمپلنت مجموعه لابراتوار دندانسازی | های دنت
منبع: لابراتوار دندانسازی | های دنت
لازم است بدانید که پروتزهای مختلفی توسط تکنسین‌های دندانساز ساخته می‌شود. آشنایی با انواع پروتز دندان شما را با خدمات لابراتوارهای دندانسازی نیز آشنا می‌کند. اما در قدم اول شاید بد نباشد که با مفهوم کلی پروتز آشنا شوید.
به هر جسم مصنوعی که جایگزین قسمتی از بدن گردد پروتز گفته می‌شود.
حال این پروتز جایگزین عضو یا اندام از دست رفته می‌شود تا اندام یا عضو بتواند تمام یا بخشی از عملکرد از دست رفته را به دست آورد. ناگفته نماند که در برخی از موارد نیز پروتز تنها جنبهٔ زیبایی دارد. از انواع پروتز می‌توان به دندان مصنوعی، پای مصنوعی، دست مصنوعی و… اشاره کرد.
منظور از اصطلاح پروتز دندان، دندان مصنوعی یا تعویض دندان است.
پروتز انواع مختلفی دارد و شامل روکش‌های ساده ترمیمی تا دندانهای کامل مصنوعی می‌شوند.
بعد از مرحله قالب گیری توسط دندانپزشک از بیمار، قالب‌های گرفته شده به لابراتوار دندانسازی ارسال می‌شود و پروتزهای دندانی توسط تکنسین دندانساز ساخته می‌شود.
در زمینه جایگزینی دندانهای از دست رفته، از سه نوع پروتز دندان استفاده می‌شود که شامل پروتز دندان متحرک، پروتز دندان ثابت و پروتز ایمپلنت می‌باشد.
هر کدام دارای سیستم‌های مختلف است که توسط دندانپزشک با توجه به طرح درمانی که برای بیمار در نظر می‌گیرد، انتخاب می‌شود.
پروتزی می‌باشد که بیمار می‌تواند آن را از دهان دربیاورد.
گاهی به دلایل متعدد نمی‌توان از پروتزهای دندانی ثابت برای جایگزینی دندانهای از دست رفته استفاده کرد. در این صورت پروتز دندان متحرک به کمک افراد بی دندان یا افرادی که تعدادی دندان از دست رفته دارند، می‌آید.
انولع پروتز دندان متحرک به سه دسته تقسیم می‌شوند:
پروتز دندانی پارسیل
پروتز کامل دندان
پروتز دندان اوردنچر
این نوع پروتز با نام پروتز تکه‌ای در بین عامه مردم مرسوم است.
پروتز دندان پارسیل خود انواع گوناگونی دارد: برای مثال پروتزهای پارسیل تمام آکریل (فلیپر)، معمولاً به عنوان یک درمان موقتی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
نوع دیگر پروتزهای دندان پارسیل پروتزهای کرم کبالت است که از قدیم‌الایام به عنوان درمان بی دندانی‌ها با انتهای آزاد (کسانی که دندانهای خلفی _دندانهای عقبی _خود را از دست داده‌اند و دندانی جهت پایه برای پروتز ثابت ندارند) یا کسانی که به هر دلیل نمی‌خواهند از پروتز دندان ثابت استفاده کنند، مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
این نوع پروتز دندان شامل ترکیب آکریل (بخش صورتی دست دندان «لثه پروتز») و آلیاژ فلزی است که بخش عمده آن را کرم و کبالت شامل می‌شود.
معمولاً گیره‌ها به علت فلزی بودن ظاهری ناخوشایند دارند. به همین علت امروزه انواع دیگری از پروتز دندان پارسیل طراحی شده که بخش فلزی آن نیز به صورت رنگ دندان می‌باشد و به آنها پروتز دندان پارسیل felexite گفته می‌شود.
پروتز کامل دندان متحرک را افرادی استفاده می‌کنند که تمام دندانهای خود را از دست داده‌اند.
حتماً دست دندانهای پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها را دیده‌اید. هر چند امروزه با پیدایش ایمپلنت‌های دندانی، استفاده از این نوع پروتز دندان متحرک کمتر شده، اما همچنان به عنوان کم هزینه‌ترین درمان بی دندانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
پروتز دندان کامل نیز دارای دو نوع معمولی و لثه نرم است.
نکته مهم این است که پروتز کامل لثه نرم از دو بخش تشکیل می‌شود: یکی دندانها که سفید هستند و دیگری بخش صورتی پروتز که در بین بیماران با عنوان «لثه پروتز» موسوم است. این بخش لثه پروتز باید مستحکم باشد که بتواند کارایی لازم را داشته باشد.
در واقع لثه نرم به صورت لایه‌ای با ضخامت ۱-۲ میلی متری در زیر لثه سخت پروتز به مدت کوتاه استفاده می‌شود تا تورم یا التهابات لثه بیمار برطرف شده و بستر مناسبی برای دریافت پروتز با لثه سخت فراهم شود.
اگر پروتز دندان با لثه نرم به طور دائم مورد استفاده قرار بگیرد، هرچند در ابتدا استفاده از آن بسیار راحت‌تر است اما نه تنها کارایی آن بسیار پایین‌تر است بلکه باعث تخریب بافت لثه باقیمانده در دهان فرد می‌شود. در عین حال تمیز نگه داشتن پروتزهای قابل انعطاف (لثه نرم) بسیار سخت‌تر است و احتمال رشد انواع باکتری‌ها و قارچ‌ها در خلل و فرج آنها زیاد است.
مشکل پروتزهایی که در بالا توضیح دادیم لق زدن آن‌هاست. به‌ویژه در مورد بیمارانی که بافت (استخوان فکی لثه) مناسبی ندارند.
اوردنچر نوعی درمان پروتز دندانی متحرک است که در واقع دست دندان کاملی بوده که روی دو پایه دندانی یا چند پایه ایمپلنت می‌نشیند(پروتزهای متحرک متکی بر ایمپلنت).
در واقع توسط ایمپلنت محکم‌تر به فک می‌چسبند، (به حالت دگمه فشاری هستند)
بدین ترتیب باز بیمار پروتز متحرک دارد ولی لقی آن بسیار کمتر است و درنتیجه توانایی خوردن غذاهای بهتری با آنها دارد.
پروتز ثابت دندان همان چیزی است که در بین عموم جامعه با عنوان روکش دندان مرسوم است.
معمولاً دندان زمانی نیاز به روکش دارد که به علتی ساختار دندان ضعیف شده و نیاز به حفاظت و حمایت با روکش دارد و یا بعضاٌ دلایل زیبایی لزوم وجود روکش را منجر می‌شود.
گاهی به دلیل نقص عملکرد دندان (مشکلات فانکشنال)، روکش به کمک سیستم جویدن فرد می‌آید.
انواع پروتز دندان ثابت به دو دسته تقسیم می‌شوند:
روکش تک واحدی دندان
بریج دندان
در مواردی مثل پوشاندن یک دندان بدرنگ، بدشکل، آسیب دیده یا شکسته شده که ریشه‌ی آن سالم است، پوشاندن دندان به منظور حفظ ظاهر و زیبایی آن، نگهداری یک پرکردگی، محافظت از یک دندان ضعیف و گاهی برای اتصال یک بریج، روکش‌های دندانی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
روکش‌های تمام فلزی، روکش‌های سرامیکی و روکش ترکیبی فلز + سرامیک که امروزه بیشتر رایج است از انواع روکش‌ها محسوب می‌شوند.
این نوع پروتز دندان معمولاً زمانی استفاده می‌شود که شما یک یا چند دندان خود را از دست داده‌اید و بین دندانهای سالم شما جاهای خالی قرار دارند، در این حالت پلی بین دو دندان سالم مجاور زده می‌شود و جای خالی را پر می‌کند که اصطلاحاً به آن بریج می گویند.
یک بریج ثابت قابل بیرون آوردن نیست و فقط دندانپزشک می‌تواند آن را خارج کند. آلیاژ طلا، آلیاژ فلزی، ترکیبی از چینی و سرامیک و همچنین ترکیبی از چینی و فلز از انواع جنس بریج ها هستند.
ایمپلنت‌ها از انواع پروتز دندان ثابت هستند که امروزه به دلیل ظاهر زیبا و ماندگاری بالا بهترین نوع جایگزینی دندانهای از بین رفته محسوب می‌شود.
ایمپلنت دندان، در واقع پایه‌ای فلزی و پیچی شکل است که درون استخوان فک کار گذاشته می‌شود و جنس آن از تیتانیوم خالص بوده و به عنوان پایه‌ای برای روکش‌های جایگزین تاج دندان به کار می‌رود.
پس از اینکه ایمپلنت درون استخوان فک قرار داده می‌شود، سه تا چهار ماه طول می‌کشد تا فرایند الحاق استخوان شکل بگیرد و استخوان فک به ایمپلنت جوش بخورد.
پپس از این فرآیند دندانپزشک فرآیند قالب گیری را انجام داده و قالب را برای ساخت روکش ایمپلنت به لابراتوار ارسال می‌کند تا دندانهای جدید که کاملاً به دندانهای طبیعی شباهت دارند روی این ریشه‌های مصنوعی یا پایه تیتانیومی نصب شوند.
تا به اینجا سعی کردم توضیحات کلی در مورد انواع پروتز دندان دهیم. هر کدام از موارد بالا سیستم‌های مختلفی دارد و شامل حوزه‌های گسترده‌تری می‌شود.
اینکه دقیقا چه نوع پروتزی برای بیمار مناسب است کاملا به شرایط دندانی و فکی بیمار بستگی دارد که با تشخیص دندانپزشک مشخص می‌شود. پس از آن دندانپزشک قالب را به لابراتوار ارسال می‌کند تا دندانساز متناسب با توصیه دندانپزشک انواع پروتز دندان را بسازد.
برگرفته شده از مقاله کامل انواع پروتز دندان و ساخت در لابراتوار
منبع: لابراتوار دندانسازی | های دنت
در مبحث مدیریت لابراتوارهای دندانسازی، وجهه و جایگاه، کسب کردنی است و یکی از پیش نیارهای آن اقتدار می‌باشد.
انواع اقتدار به سه نوع فرمند، سنتی و قانونی تقسیم شده و به شرح زیر می‌باشند:
منشأ آن جاذبه یا امتیاز شخصیتی فرد است که او را از فرد عادی متمایز ساخته، در مقام رهبری قرار می‌دهد. پیروان یا زیردستان بر مبنای همین امتیاز از او اطاعت و فرمان‌برداری می‌کنند.
اقتدار شخصیتی قائم به ذات رهبر، از این رو ناپایدار است که در صورت عدم حضور طولانی مدت وی به هر دلیلی، احتمال پیدایش یک رهبر ممتاز اندک خواهد بود.
منشأ آن رسوم و سنت‌ها و عرف و عادت است.
اقتدار سنتی بر این باور است که پایگاه و مقام کسانی که درگذشته اعمال قدرت می‌کردند و رسوم و ارزش‌های مربوط به آن، دارای اعتبار و مستلزم احترام است.
انتقال دندانسازی پدر به پسر در این مقوله قرار می‌گیرد، در این حالت، اختیار ناشی از نقش و مقام است که به طور موروثی منتقل می‌شود.
منشأ آن قوانین و مقررات عقلائی است که برای نظم اجتماعی، وضع و تدوین می‌شوند.
در این حالت، اطاعت از اقتدار به دلیل امتیاز شخصیتی یا مقام موروثی نیست، بلکه اطاعت از قانون است، زیرا که مشروعیت اقتدار را قانونی بودن آن اعتبار می‌بخشد.
در حقیقت قوانین مشخص می‌کنند که از چه کسانی و تا چه اندازه باید اطاعت کرد (این اقتدار عقلائی-قانونی، از ساماندهی و نظام مند کردن تأسیس لابراتوار، به واسطه یک تشکل قدرتمند صنفی با حضور حداکثری اعضا، امکان پذیر است).
ایمپلنت دندان امروزه یکی از بهترین روش‌های جایگزینی دندان محسوب می‌شود. روکش ایمپلنت نسبت به دیگر روش‌های جایگزینی دندان بسیار راحت‌تر و بادوام‌تر است. راحتی و دوام فوق‌العاده ایمپلنت دندان ارزش پرداخت هزینه بیشتر نسبت به دندان مصنوعی را دارد. ایمپلنت‌های مختلفی با توجه به نیازهای بیمار و متناسب با جنس روکش وجود دارد.
پیش از بررسی بهترین روکش ایمپلنت بهتر است ابتدا خصوصیات بهترین ایمپلنت را بررسی کنیم.
در کشور ما مسئله‌ی کیفیت و قیمت ایمپلنت و دسترسی به ساپورتر آنها، چه از نظر بیماران و چه از نظر دندان‌سازان و دندانپزشکان، مسئله‌ی مهم و بحث‌برانگیزی بوده است.
بدیهی است که نمی‌توان صرفاً به تبلیغات تجاری یا سخنانی مانند یک برندِ ایمپلنت خوب است و یک مارک بد، اکتفا کرد. به‌خصوص که تعداد شرکت‌های سازنده‌ی ایمپلنت در جهان بسیار افزایش یافته و به بیش از ۱۵۰ شرکت رسیده است و انتخاب بهترین ایمپلنت را سخت‌تر از قبل کرده است.
شرکت‌های سازنده ایمپلنت به دو دسته عمده تقسیم می‌شوند:
۱-شرکت‌هایی با بیش از 20 سال سابقه کاری که مورد قبول طیف وسیعی از دندانپزشکان هستند و اعتماددو اعتبار کسب کرده‌اند.
۲- شرکت‌های نوپا که تازه شروع به کار کرده‌اند و منطقی نیست بخاطر جدید بودن برند، کلا نادیده گرفته شوند.
اکنون با توجه به معضلات موجود در بحث انتخاب تجاری بهترین ایمپلنت، لازم است دو نکته‌ی اساسی در نظر گرفته شود:
الف: نوع ایمپلنت
ب: کیفیت ایمپلنت.
در انتخاب برند ایمپلنت باید نکاتی را در نظر گرفت تا بتوانیم بهترین ایمپلنت موجود در بازار را انتخاب کنیم.
1-موجود بودن حق ثبت ایمپلنت (حق ثبت اختراع)
2-دارا بودن پتانسیلِ هماهنگی با بافت و استخوان، در این رابطه لازم است محصول مورد نظر دارای نتیجه‌ی تست آزمایشگاهی باشد.
3-موفقیت محصول مورد نظر در دیگر تست‌های استاندارد آزمایشگاهی.
4-کوتاه بودن مدت زمان هماهنگی و پذیرش ایمپلنت توسط بدن بیمار و بهبودی سریع او.
5-در پی نداشتن حساسیت‌های آلرژیک پس از استفاده.
6-نداشتن عوارض جانبی، آسانی طرز استفاده و اندک بودن مراحل به کار گیری آن.
7-دارا بودن قابلیت تطبیق‌پذیری وسیع در رابطه با انتخاب پروتز.
8-دارا بودن طراحی مهندسی شده و ساخت خوب.
دندانپزشکان و کلینیک‌های دندانپزشکی برای ساخت انواع مختلف پروتز با لابراتوار دندانسازی همکاری دارند.
اما پس از مدتی به دلایل متعدد با لابراتوار قطع همکاری می‌کنند که در این مقاله ما دلایل تغییر لابراتوار توسط دندانپزشک را مورد بررسی قرار داده‌ایم.
از دلایل تغییر لابراتوار می‌تواند عدم وجود گزینه‌های زیر باشد.
کیفیت پروتز از لحاظ فانکشن و استتیک و همچنین کیفیت همفکری و خدمات لابراتوار با دندانپزشک می تواند رضایت بسیار زیادی برای او و بیمار ایشان حاصل کند.
با توجه به پیشرفت تکنولوژی و متریال در حوزه دندانسازی و دندانپزشکی، کلینیک‌های حرفه‌ای دندانپزشکی بیشتر از قبل روی تخصص، مهارت و کیفیت خدمات لابراتوار تاکید دارند.
بی توجهی به کیفیت خدمات ارائه شده توسط لابراتوار باعث نارضایتی بیمار از دندانپزشک و در نتیجه نارضایتی دندانپزشک از لابراتوار می‌شود و منجر به قطع همکاری می‌شود.
